Rasa.

Zamieszczam teraz cały opis rasy beagle.

Szczenię

Dorosły pies
Opis:

Pochodzenie rasy i data powstania	Wielka Brytania, XIV w.n.e.
Przeznaczenie	Pierwotnie pies gończy do polowania na króliki i zające. Obecnie wciąż pies mysliwski i ogromnie popularny pies rodzinny i towarzyszący.
Wielkość miotu	5 - 7 szczeniąt
Długość życia	12 - 15 lat
Wzrost	Pies: 36 - 41 cm. Suka: 33 - 38 cm.
Waga	Pies: 10 - 11 kg. Suka: 9 -10 kg.
Wymagania	Nadaje się na pierwszego psa w rodzinie, ale jego wychowanie nie jest aż takie proste.Beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych oprócz regularnego czyszczenia uszu. Potrzebuje sensownego zajęcia zastępującego polowanie i posiada dużą potrzebę ruchu.
Stosunek do dzieci	Doskonały towarzysz dzieci, dla których to niestrudzony kompan.
Stosunek do obcych	Nie ma większych problemów w kontaktach z obcymi, których jednak anonsuje, dając donośny głos.
Stosunek do psów	Towarzyski i tolerancyjny.
Stosunek do innych zwierząt	Z reguły nie akceptuje innych zwierząt, szczególnie małych. Problematyczne może być trzymanie beagla z kotem. Wszystkie  małe zwierzęta najprawdopodobniej szybko staną się smaczną przekąską dla beagla.

Inne nazwy tej rasy psów: Beagle, English Beagle.

Klasyfikacja FCI: Grupa VI. Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne. Sekcja 1. Psy gończe. Podsekcja 1.3 Małe psy gończe
Nr FCI: 161

Wrażenie ogólne

Beagle jest krępą i silnie zbudowaną miniaturą foxhounda. Pies ten odznacza się harmonijnymi proporcjami wskazującymi na żywotność, siłę i energię. Charakterystyczne jest „śpiewanie” tego psa, gdy jest podniecony. Sfora beagle „śpiewa” tak melodyjnie, że Anglicy ochrzcili tę rasę mianem „śpiewających beagle" („singing beagles”)

Beagle ma dużą głowę, o szerokiej, zaokrąglonej i wysklepionej czaszce, z wyraźnie zaznaczonym stopem i duże, ciemnobrązowe bądź orzechowe, okrągłe oczy w ciemnej oprawie. Nozdrza szerokie, nos czarny. Uszy są dość długie, szerokie, płaskie i delikatnie, lekko skierowane do przodu. Szyja jest krótka i silna. Przednie kończyny są silne i proste, a łapy obłe, o wyraźnie wysklepionych palcach i dużych, solidnych poduszkach. Ogon jest dość krótki, silny, zwężający się ku końcowi i jest noszony prosto, ale niezakrzywiony.

Szata

Krótka, bardzo gęsta, wodoodporna.

Umaszczenie

Generalnie wszelkie typy umaszczenia psów gończych, oprócz wątrobianego. Z reguły dwukolorowe ( białe oraz żywo płowe) lub trójkolorowe (czarne, białe i żywo płowe). Kufa biała.

Historia rasy

Beagle jest jedną z najstarszych ras psów gończych. Dzieje tego najmniejszego z psów gończych nie są do końca jasne. Według jednej z teorii słowo „beagle” pochodzi od celtyckiego wyrazu „beag”, co oznacza „mały”. Inni badacze wywodzą nazwę od francuskiego słowa „begueule”, co oznacza „rozwarte gardło”. W średniowiecznej francuszczyźnie istniało zaś słowo „begle”, czyli „ ktoś, kto nieustannie kwili”.

Nie wiemy dokładnie skąd pochodzą przodkowie tej rasy psów. Część badaczy uważa, że beagle wywodzi się ze starożytnej Grecji, skąd dotarł do Francji. Wiemy, że francuscy Normanowie posługiwali się psami gończymi do polowania na zające. W 1066 r., wraz z Wilhelmem Zdobywcą mogli sprowadzić te psy do Anglii, gdzie, wieki później nastąpiło jej względne wyrównanie po skrzyżowaniu ze starymi angielskimi gończakami i harierem.

Druga teoria głosi, że już starożytni Rzymianie zastali w Brytanii psy myśliwskie podobne do beagle. Dowodem na to być psiarnia księcia Walii, Pwylla, mającego panować za króla Artura. Pwyll ponoć posiadał białe psy gończe najwyższej jakości i od nich miałyby się wywodzić wszystkie psy myśliwskie. Wspominał o tym w jednej ze swych pieśni żyjący w III w.n.e. szkocki bard Ossian.

Ówczesne psy były nieco mniejsze i czasami wożono je w końskich jukach, a nawet w kieszeniach jeźdźców. Z tych „przenośnych” zwierząt rozwinęła się miniaturowa odmiana beagla. Wzrost „kieszonkowego beagle" („pocket beagle”) nie mógł przekraczać 30,5 cm. w kłębie. Małe beagle cieszyły się wielką sympatią królowej Elżbiety I. Ponoć ich szczekanie przypominało dźwięk dzwonków. W tamtym czasie pieski te były również zwane właśnie „Elizabeth beagles” na cześć królowej, trzymającej sforę psów tej rasy. Niestety, małe beagle, choć niezmiernie popularne przed I wojną światową, nie przetrwały do czasów współczesnych. Małe beagle polowały na zające, zaś duże beagle, zwane również jako „vaches” lub „buck hounds” polowały na jelenie.

Psy gończe to jedne z ras psów, od lat związane z brytyjskim dworem królewskim. Beagle posiadała Elżbieta I, Wilhelm III oraz Jerzy IV, który ze swoją zgrają polował na kredowych wyżynach w Sussex, w okolicach Brighton. W XIX w. rasa zyskała dużą popularność, dzięki przedstawieniom psów należących do pastora Honeywood z Essex. Psy te przypominały angielskie foxhoundy w miniaturowym wydaniu.

W Zjednoczonym Królestwie Klub Miłośników Beagla został założony w 1895 r., a kilka lat później psy te pojawiły się w USA. Najpopularniejszym przedstawicielem tej rasy psów jest „Snoopy”, komiksowy bohater z komiksu „Peanuts” (Orzeszki) wymyślony w 1950 r. przez Charlesa M. Schultza. Beagle posiadał także prezydent USA Lyndon B. Johnson.

Wspomnieć niestety należy również, że beagle często jest wykorzystywany jako zwierzę doświadczalne przez koncerny farmaceutyczne.

Pomimo swej bogatej myśliwskiej przeszłości, której tradycja do dnia dzisiejszego jest dochowywana, beagle jest obecnie najczęściej psem towarzyszącym, z zadowoleniem podążającym tropem pantofli swego pana.

Charakter i zachowanie

Beagle jest bardzo pojętny i posłuszny, ale jednocześnie trochę uparty. Wciąż jest używany do polowania na króliki i zające, zarówno w sforze, jaki i pieszo, ale bez trudu można go nauczyć jak płoszyć ptactwo, czy zagonić lisa. W Australii podobno beagle wykorzystywane są do polowania na małe kangury, a w USA bywa wykorzystywana do polowania na szopy i lisy.

Beagle są mniejsze i powolniejsze niż duże psy gończe, więc myśliwy może im dotrzymać kroku podczas polowania, ale to pies ogromnie wytrzymały i wciąż bardzo szybki. Jest to idealny pies dla myśliwego. Posiada doskonały węch i głoszenie zwierzyny, świetnie płoszy i doskonale pracuje na sfarbowanym tropie. Tropi uparcie i z powodzeniem.

Beagle jest obecnie przede wszystkim psem rodzinnym, gdyż jest wiernym towarzyszem człowieka i jednakową przyjemność sprawia mu polowanie jak i leżenie na kanapie. Doskonały węch beagla będzie paradoksalnie naszym jedynym problemem, gdy zdecydujemy się trzymać go jako psa rodzinnego (domowego). Należy pamiętać, że jeżeli beagle natrafi na jakiś ciekawy trop, np. szczura, królika czy zakupów sąsiadki, przytknie nos do ziemi i podąży za tropem, a rzadko daje się odwołać. Nie powstrzyma go w tym brzydka pogoda czy odległość, gdyż jest bardzo wytrzymały.

Beagle łatwo przystosowuje się do życia w rodzinie. To pies spokojny, wierny i przyjazny. Jest towarzyski i nie ma większych problemów w kontaktach z obcymi, których jednak anonsuje, dając donośny głos. Beagle jest również towarzyski i tolerancyjny wobec innych psów. Pies ten z reguły nie akceptuje jednak innych zwierząt, szczególnie małych. Problematyczne może być trzymanie beagla z kotem, a totalną katastrofą będzie tandem beagle + myszka, świnka morska czy chomik. Wszystkie te małe zwierzęta najprawdopodobniej szybko staną się smaczną przekąską dla beagla.

Cechą beagla jest brak jakiejkolwiek agresji, jest, więc doskonałym towarzyszem dzieci, dla których to istotnie niestrudzony kompan, biorący udział w ich wszystkich poczynaniach. Nie reaguje złością czy agresja na czasem bolesne pieszczoty dziecka. Jest wesoły, serdeczny, uwielbia się bawić i dostosuje się do każdej sytuacji, ale również łatwo się obraża i nie zapomina urazy.

Pamiętać należy o wręcz „obżarstwie” tej rasy psów. Beagle jest bardzo łakomy i należy stale kontrolować ilość zjadanego przez psa jedzenia, gdyż pies ten pochłonie KAŻDĄ ilość pożywienia. Dobrze jest również starannie zabezpieczyć kosz i mieć baczną uwagę na miejsce składowania kompostu w ogrodzie.

Choroby i problemy zdrowotne

To zdrowa rasa psów, ale mogą cierpieć na infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego i choroby będące wynikiem czynników genetycznych. Rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja, dziedziczne choroby oczu czy też choroby serca.

Pielęgnacja

Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji. Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego.

Idealny dom

Beagle dostosuje się do każdych warunków. Pamiętać należy jednak, że beagle potrzebuje sensownego zajęcia, zastępującego polowanie.

Aktywność

Beagle zalicza się do ras bardzo żywych, pobudliwych i aktywnych. Jego namiętnością od wieków było polowanie i pogoń za zwierzyną, więc niezbędna jest duża dawka ruchu. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.

Wychowanie

Beagle może być pierwszym psem w rodzinie, ale jego wychowanie nie jest aż takie proste. Od młodego wieku należy z nim postępować konsekwentnie. Wymaga ogromnej cierpliwości, a także sensownego zajęcia. Najtrudniejszą sztuką jest nauczenie beagla przychodzenia na komendę, gdyż posiada on wciąż silny instynkt łowiecki a jego jedyną namiętnością jest polowanie. Pies ten nie wykazuje pełnej gotowości do podporządkowania się. Jest samodzielny, samowolny a także ma skłonność do włóczęgostwa.