Wzmianka o rasach....

                                                                     Hovawart

Inne nazwy tej rasy psów: Hovawart

Długość życia	10 - 14 lat
Wielkość miotu	4 - 6 szczeniąt
Wzrost	Pies: 63 - 70 cm. Suka: 58 - 65 cm.
Waga	Pies: 32 - 41 kg. Suka: 25 - 34 kg.
Aktywność	Wewnątrz - średnia, na zewnątrz - wysoka
Szybkość uczenia się	Wysoka
Posłuszeństwo	Średnie
Stosunek do dzieci	Pies ten kocha dzieci i zawsze jest skory do wspólnych zabaw z nimi
Stosunek do obcych	Nieufny wobec obcych i bardzo niechętnie toleruje ich na swoim terytorium.
Stosunek do psów	Hovawart nie toleruje innych psów tej samej płci i zwykle jest wobec nich agresywny.
Stosunek do innych zwierząt	Dobrze współżyje z innymi zwierzętami, szczególnie, jeśli poznał je w wieku szczenięcym

Wrażenie ogólne

Hovawart jest dużym, silnym, lecz nie ociężałym psem. Z wyglądu jest podobny do golden retrievera, kolorowego kuvasza czy owczarka podhalańskiego, choć nie ma między nimi pokrewieństwa. To typowy pies do stróżowania i obrony. Jest twardy i odporny na warunki atmosferyczne dzięki długiej, gęstej i nieprzemakalnej szacie.

Posiada masywnej budowy głowę z wysklepionym, szerokim i wklęsłym czołem; wysoko osadzone, obwisłe uszy; ciemne oczy owalnego kształtu i nos o takiej samej barwie, co sierść. Tułów jest dłuższy niż wysokość psa w kłębie. Klatka piersiowa jest szeroka, głęboka i silnie umięśniona. Hovawart ma silne tylne nogi, owalne stopy z pazurami o barwie takiej samej, co sierść i długi ogon, sięgający poniżej stawu skokowego, lecz nie do ziemi.

Szata

Długa, gęsta i nieprzemakalna. Szczególnie charakterystyczne są "pióra" z tyłu przednich łap oraz obficie owłosiony ogon.

Maść

Czarna, czarna podpalana oraz jasna podpalana z białymi znaczeniami np. dopuszczalny jest biały koniec ogona.

Historia rasy

Hovawart powstał w Niemczech na początku XIII wieku i jest potomkiem chłopskich psów do stróżowania. W literaturze niemieckiej, pochodzącej z okresu średniowiecza często są spotykane wzmianki (np. w średniowiecznym kodeksie praw nazwanym "Sachsenspiegel") o psie figurującym pod nazwą "hofewart", co oznacza "stróż posiadłości. Pies ten był tam przedstawiany jako wierny stróż należący do drobnej szlachty i ludzi pochodzenia chłopskiego.

Obecnego Hovawarta nie można uznać za bezpośredniego potomka psów germańskich, jednak na pewno ma wiele wspólnego z licznie występującymi, w dawnej środkowej Europie, psami podwórzowymi średniej wielkości. Na początku ubiegłego stulecia podjęto w Niemczech próby odtworzenia tej rasy. Jednym z pierwszych hodowców był Kurt F. Konig, twórca kontrowersyjnej teorii o jednorodnym i różnorodnym pochodzeniu zwierząt domowych. Kojarzył głównie wiejskie psy z Harzu i Odenwaldu z węgierskimi kuvaszami, owczarkami niemieckimi i nowofundlandami.

W 1922 r. został zarejestrowany pierwszy miot, a w 1937 r. hovawart został oficjalnie zatwierdzony. Obecnie pies ten jest głównie używany jako pies stróżujący i obronny, ale jest też uznanym psem służbowym, sprawdzającym się w policji czy ratownictwie.

Temperament

Hovawart zachowuje się spokojnie w domu, ale jest bardzo aktywny na dworze. Jest pełen temperamentu, zawsze skłonny do zabawy, ciekawski i zachowujący się jak szczeniak do późnego wieku. Chętnie się uczy, jest mądry, godny zaufania i wierny, ale ma tendencję do pełnego podporządkowania się tylko jednej osobie w rodzinie. Hovawart posiada silne poczucie dominacji, stąd wymaga kontaktu z przewodnikiem o silnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu.

Hovawart doskonale dostosowuje się do swojej rodziny i bezwzględnie wymaga bliskiego z nią kontaktu. Potrzebuje dużo ruchu i najchętniej jakiejś pracy do wykonywania. Pies ten kocha dzieci i zawsze jest skory do wspólnych zabaw z nimi.

Hovawart jest nieufny wobec obcych i bardzo niechętnie toleruje ich na swoim terytorium. Jest niezwykle czujny, odważny i ma silny, naturalny instynkt obrony powierzonego mu w opiekę dobytku, co czyni z niego doskonałego psa stróżującego. Pies ten posiada silnie zakorzeniony popęd do walki i obrony swojej rodziny w sytuacji zagrożenia.

Hovawart nie toleruje innych psów tej samej płci i zwykle jest wobec nich agresywny, ale dobrze współżyje z innymi zwierzętami, szczególnie, jeśli poznał je w wieku szczenięcym. Pomimo doskonałego węchu nie ma skłonności do włóczęgostwa i polowania.

Problemy zdrowotne

Hovawart jest generalnie bardzo zdrową rasą, ale niestety nawet jemu przytrafiają się czasem jakieś choroby. Najczęstszym problemem jest dysplazja stawów biodrowych oraz czasem łokciowego, często dotykająca duże i ciężkie psy. Pojawia się, gdy kość udowa nie jest odpowiednio dopasowana do torebki stawowej, powodując ból i problemy ze wstawaniem i chodzeniem. Może doprowadzić do poważnych problemów, gdy pies będzie już stary. Ważne jest odpowiednio wczesne wykrycie choroby, gdyż w miarę prosty zabieg chirurgiczny, oszczędzi naszemu pupilowi wiele cierpień "na starość".

Bardzo rzadko psy tej rasy mogą mieć problemy z niedoczynnością tarczycy (łac. hypothyreosis, hypothyroidismus) - chorobą ludzi i zwierząt spowodowaną niedoborem hormonów tarczycy, prowadzącym do spowolnienia procesów metabolicznych.

Zdarzają się także: anormalny rozwój naczyń wątroby, katarakta i choroby serca.

Pielęgnacja

Przedstawiciele tej rasy psów nie są wymagający w pielęgnacji. Wystarczy cotygodniowe szczotkowanie w celu pozbycia się martwych i luźnych włosów. Kąpanie tylko wtedy, gdy jest to konieczne. Pies ten linieje w stopniu umiarkowanym.

Idealny dom

Hovawart nie nadaje się do mieszkania w bloku. Jest, co prawda bardzo cichy i średnio aktywny wewnątrz, ale jest psem dużym oraz po prostu uwielbia pozostawać na dworze. Wymagany jest, więc dom z przynajmniej średniej wielkości działką, najlepiej położony w terenie podmiejskim lub wiejskim. Należy pamiętać, że to wiejski pies, przyzwyczajony do rozległych przestrzeni i będzie się męczył w miejskim otoczeniu.

Hovawart najlepiej czuje się w klimacie umiarkowanym lub zimnym. To twardy, odporny na warunki atmosferyczne pies, a dzięki długiej, gęstej i nieprzemakalnej szacie może mieszkać w dobrze ocieplonej budzie na dworze.

Ćwiczenia

Hovawart niewątpliwie potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, ale nie bardzo nadaje się do uprawiania szybkich sportów. Jest za to bardzo wytrzymały. Uwielbia bardzo długie wędrówki, podczas których mógłby biegać bez smyczy. Jak na tak dużego psa jest bardzo zwinny i z łatwością pokonuje najtrudniejszy nawet teren.

Wychowanie

Hovawart to bardzo wymagający pies, nienadający się dla początkujących i zbyt wygodnickich właścicieli, bez naturalnego autorytetu. Już od szczeniaka wymaga twardej ręki i konsekwentnej nauki posłuszeństwa. Hovawart jest bowiem dosyć uparty, samowolny i potrafi być także dominujący, przy czym pies jest o wiele trudniejszy w wychowaniu, niż suka.

Hovawart późno dojrzewa. Często nawet w wieku dwóch lat zachowuje się jak duży szczeniak. Niezbędne jest ustanowienie wyraźnej hierarchii w stadzie oraz odpowiednia socjalizacja, czyli zapoznawanie szczeniaka z innymi psami, obcymi ludźmi i nowymi sytuacjami.